Scheherazade

By Richard Siken

Tell me about the dream where we pull the bodies out of the lake
                                                                      and dress them in warm clothes again.
        How it was late, and no one could sleep, the horses running
until they forget that they are horses.
                  It's not like a tree where the roots have to end somewhere,
        it's more like a song on a policeman's radio,
                          how we rolled up the carpet so we could dance, and the days
were bright red, and every time we kissed there was another apple
                                                                                                          to slice into pieces.
Look at the light through the windowpane. That means it's noon, that means
        we're inconsolable.
                                                    Tell me how all this, and love too, will ruin us.
These, our bodies, possessed by light.
                                                                              Tell me we'll never get used to it.


From 'Crush'

De Lata

Ni Enrique S. Villasis


1.

10 AM

I hate this gene.

May sakit ako sa puso na minana pa sa aking nuno na nasa buwan na ngayon. Hindi sa takot akong mamatay, nakakaburat lang ‘tong komplikasyon. Bawal ang orgasm kaya bawal ang sex. Bawal din ang magtikol.

Kagabi palabas sa Channel 3 ang firs bold movie ni Tweety Cervantes. Nagawa niyang maghubad dahil hindi nagningning sa pagpapatwetums. Unang labas pa lang niya sa komeding “Togatoktoktoktoks” alam ko na wala na siyang ibang paglalagyan kundi ang paglalantad ng katawan. Sinundan pa ng teenage suspense-thriller flick na “Summer sa Bahay na Pula”, ganundin ang nangyari sa kanya – nagmukhang ekstra lang sa pelikula na ang tanging alam gawin ay magpakyut habang tinatadtad ng pino. Nakatlo na rin siya ng love team pero lagapak naman. Ang mga nakapareha niya sumikat nang iwan ang tambalan nila. Mahal lang talaga siya ng TV network na nagpasikat sa kanya kaya hindi nawawalan ng project. Produkto kasi ng “Artista Quest sa TV”. “Super Female Idol” pa nga ang binansag sa kanya, pero hindi kinagat ng masa. Kung tutuusin wala siyang star appeal para maging isang ganap na artista. Kahit pagkanta nasisintunado pa siya. Kahit pagsayaw nagkakamali ang kanya mga paa. Ang tanging ipagmamayabang niya ay ang kanyang kagandahan. Klasikal na Pilipina ang kanyang kagandahan. Tamang timpla ng kulay ng balat -hindi maputi gaya ng labanos, hindi ganun ka-tan gaya ng tanso. Tamang tama lang. Mga kakalibre ni Tweety ay sila Gloria Diaz, Melanie Marquez, Jacklyn Jose, Rio Diaz, Miriam Quiambao, Precious Quigaman, Delilah Santos, Stephanie Araneta, at Isabel Alvarez. Isa pang puwedeng ipagmalaki niya’y ang katawang ipinaglihi sa diyosa ng kagandahan. Sinong hindi maakit sa 37-24-36 na vital statistic? Tuod marahil. Kaya nang lumabas siya sa first issue ng “Basement”, na isang men’s magazine, nagkagulo ang lahat. Ito ang unang paglabas ni Tweety na naka-topless. Daring ko sa daring. Nagpaalam na siya sa pagiging wholesome. Pinasok na niya ang de-latang mundo ng show business.

To dream. To believe. To survive. Kailangang maghubad.

Dalawang oras kong pinagpantasyahan ang kadiyosahan ni Tweety. Dalawang oras na iniisip na ako ang kanyang karomansa. Ang mga labi niya sa labi ko, gumagawa ng ritmo ng pagnanasa. Dila sa dila. Hinahawakan ko ang kanyang kamay, at hindi ko pinakakawalaan. Tuloy sa pag-indayog. Tuloy sa mainit na pagtatalik.

Bad trip nga lang, bawal ang orgasm.

Boot Theory

By Richard Siken

A man walks into a bar and says:
                                                   Take my wife—please.
                                                                                                So you do.
    You take her out into the rain and you fall in love with her
                                                          and she leaves you and you're desolate.
You're on your back in your undershirt, a broken man
                      on an ugly bedspread, staring at the water stains
                                                                                                                on the ceiling
        And you can hear the man in the apartment above you
                                          taking off his shoes.
You hear the first boot hit the floor and you're looking up,
                                                                                                    you're waiting
        because you thought it would follow you, you thought there would be
                          some logic, perhaps, something to pull it all together
                but here we are in the weeds again,
                                                                                                    here we are
in the bowels of the thing: your world doesn't make sense.
                          And then the second boot falls.
                                                                      And then a third, a fourth, a fifth.

        A man walks into a bar and says:
                                                   Take my wife—please.
                                                                                But you take him instead.
You take him home, and you make him a cheese sandwich,
            and you try to get his shoes off, but he kicks you
                                                                                                and he keeps on kicking you.
    You swallow a bottle of sleeping pills but they don't work.
                      Boots continue to fall to the floor
                                                                                in the apartment above you.
You go to work the next day pretending nothing happened.
            Your co-workers ask
                                      if everything's okay and you tell them
                                                                            you're just tired.
    And you're trying to smile. And they're trying to smile.

A man walks into a bar, you this time, and says:
                                         Make it a double.
            A man walks into a bar, you this time, and says:
                                                                                Walk a mile in my shoes.
A man walks into a convenience store, still you, saying:
                              I only wanted something simple, something generic...
    But the clerk tells you to buy something or get out.
A man takes his sadness down the river and throws it in the river
            but then he's still left
with the river. A man takes his sadness and throws it away
                                                      but then he's still left with his hands.


From 'Crush'

Mula sa "Agaw-dilim, Agaw-liwanag" ni Lualhati Milan Abreu

Pabalik na ako sa aking kubo. Wala na akong kadena sa paa. Nanibago ako sa paglalakad. Bawat hakbang ay pinapakiramdaman ko, kinakatuwaan ko. Papalapit na ako sa mga kapwa ko bihag. Silang lahat ay nakamasid sa akin. Ako naman ay nakamasid rin sa kanila. Sa isang iglap, nagpalakpakan sila. Bigla kong naalala, dapat pala ay nakakadena pa ako, ayon sa usapan namin ng mga miyembro ng KT-KS. Nakalimutan naming lahat na ibalik ang aking kadena. Pero ngayon, napakatamis na awit ang dinig ko sa palakpak ng mga kasamang bihag at pinagdusa ng bangungot ng rebolusyon. At ngayon, sila ay sumisigaw:

"MABUHAY ANG PARTIDO KOMUNISTA NG PILIPINAS! MABUHAY ANG PARTIDO KOMUNISTA NG PILIPINAS!"

Kasunod ng mataginting na pagbubunyi sa talibang organisasyon ng rebolusyong pinag-alayan naming lahat ng lahat-lahat, nagtayuan sila sa kanilang mga tarima, sa bato, sa lupa. Pumailanlang ang "Internasyonal". Nakiawit ako habang minamasid ang mga kamaong nakasuntok sa langit.

Kararating ko lang sa kubo nang may kasunod na akong guwardiya. May ibinulong sa espesyal na guwardiya namin. "Ikakadena ka muna uli. Alam mo naman daw ang rason. Luluwagan ko lang."

Masunurin naman akong sundalo lagi...

Sa Powerbooks, Megamall

Ni Miguel Paolo Celestial

Pagbaba mula sa MRT,
tinawid ko ang tanghali
                            papunta sa mall,
                            para magpalipas-oras
sa tambayang bookstore.
Nagpapatugtog ang katabing record bar
                            ng mga bagong rock at pop single.
                            Bunton-buntong libro ni Paulo Coelho
ang sumalubong sa pinto.
Sa likod nito, isang buong lamesa
                            ng The Da Vinci Code
                            na kalalabas lamang sa pelikula.

Isa-isa kong sinuyod ang mga estante,
wala sa isip kung si Martin Amis
                            ang hinahanap o si Brett Easton Ellis,
                            di halos masundan ang lyrics
nina John Mayer at Tori Amos.
Bago makarating kay Marquez,
                            dumaan muna kay Mailer
                            balita bago ang mahikang pang-araw-araw,
si Calvino sa kaliwa ni Coupland
depende sa iyong pangarap o ilusyon ng siyudad.
                                        Sa di kalayuan natisod
                                        sina Ishiguro at Hornby
                            na kapuwa nagsasabing
                            madaling maligaw ang sarili.

Sa wakas, kipkip ang mga napili,
nakahanap ako ng puwesto sa sofa.
                            Kasintingkad ng mga magazine
                            ang mga bestseller sa aking harapan,
kumikinang sa ilalim ng fluorescent lamp.
Gravity, biglang singit ni Mayer,
                            is working against me. Akala mo’y
                            may kayakap sa malungkot na sayaw:
and gravity, wants to bring me down.
Pagbukas ko ng aklat, naamoy agad
                            ang bango ng bagong imprentang papel
                            na parang higop ng kape, hithit ng yosi.

Ilang minuto na ang nakalipas
at di pa rin ako makausad
                                        sa ika-limang saknong ng tula ni Neruda.
                                        Kandong ang anim na libro,
                            nakaipit ang daliri sa yugtong
                            Kung Saan Isinisilang ang Ulan
mula sa Isla Negra, nanikip ang aking dibdib.
Wala pa ring imik ang mga katabi:
                                                    Wala akong gunita
                                                    ng lupain o panahon,
                                                    ng bilang o mukha—
              Patuloy ang paglabas-pasok
              ng mga tao. Naghahalinhinan ang ugong
                            ng sasakyan at higing ng erkon,
                            nasasapawan ng stereo.

                                                    ang naiwan lamang
                                                    ay ang mailap na alikabok,
                                                    ang pagtatapos ng tag-araw,
                                                    at ang libingan kung saan
Magkakasunod-sunod
ang malalambing at mapupusok
                            na tugtog nina Eminem at 50 Cent,
                            ngunit walang nakakarinig
sa abalang mga mamimili
at papauwing pasahero.
                                                    dinala nila ako upang makita
                                                    kasama ng ibang puntod
                                                    ang himlayan ng aking ina.
                            Binati ang aking tingin
                            ng nakangiting tindera.

                                                    At dahil di ko pa nakikita
                                                    ang kanyang mukha,
                                                    tinawag ko ang kanyang pangalan
                                                    nang siya’y masilayan.
Nakatitig ang kaha rehistro.
Doon ko lang napansin ang lamig,
                            ang bigat ng mga aklat
                            at nangangawit na binti.
Di ko na masundan ang nakasulat sa pahina.
Nag-amoy abo at amag ang de-erkong hangin,
                            nalusaw ang mga kulay,
                            nawala sa pagkakatirik ang mga titik:
nagsanib ang lahat sa isang bola
ng tunaw na kandila.

                            At iyon, iyon ang sinuksukan ng mitsa—
                            ang kawalan ng pakiramdam, ang kawalang
                                        saysay ng salita—
                                        ng di-inaasahang simponiya
                            ni Johann Sebastian Bach:
                            nagliwanag ang tindahan ng aklat
na sinindihan ng biyulin, piyano, at plawta.
Tumigil sa pamamasada ang tren,
                            tumilapon ang garapon ng sinag
                            sa lamesa ng tanghaling-tapat.
                                        Nagliparan ang mga dyaryo
                                        sa sigabo ng pahina at resibong

                                        isa-isang sinilaban,
                                        naging dila ng apoy.
                            Biglang nagtalumpati ang mga bayani
                            sa papel na salaping nagsiliyab
bago nasawi at naging hangin.
Giniba ang mala-gusaling mga estante
                            ng isang dilubyo ng tag-init at ang naiwan
                            lamang ay ang mga kasama ko sa sofa,
                                        ang tindera, ang labas-pasok
                                        na namamasahe at nagpapalamig:
walang pangalan ang puntod
ng kanilang mga mukha.

Sa isang iglap,
nagsanib ang lahat ng aking gunita,
                            at sa alikabok na humihimlay
                            sa huling hapon ng tag-araw,
nasilayan ko ang sarili kong mukha:
isang mapa ng abuhing siyudad
                                        na nilalandas
                                        ng bumabahang liwanag.
Nang tumilà ang simponiya,
nanumbalik ang grabedad.
                            Ilang sandali ang lumipas bago ako nahimasmasan,
                            bago ako muling nakatayo
                            upang harapin ang nakasisilaw na pinto.

Báka

Ni Romulo P. Baquiran, Jr.

Masuwerte kami:
kapiling ang parang
na binubugahan ng langit
ang mga langgam, at tipaklong.
Walang aalalahaning buwis
na kinokolekta ng gobyerno.
Walang tsismis o intriga
kapag bagot at walang magawa.
Hindi kailangang magalit
pag inungaan ng kapwa baka
sa mismong butas ng tenga.
Hindi dumadanak ang dugo
kapag may pangahas na baka
na pumatong sa asawa ng iba.
Hindi rin kailangang makibaka
kapag naiba ang paniniwala
ng kinabibilangang kawan.
At kapag kami'y naiihi,
hindi na kailangang ilabas ang ari
o tumakbo sa kubeta.
At sakaling kumulo ang tiyan,
hindi na kailangang magpawis,
puwede nang manginain
sa mismong kinahihigaang damuhan.


Mula sa 'Onyx'
May ibang bersiyon sa 'Sansiglong Mahigit ng Makabagong Tula sa Filipinas'

Careful with the table

By Zbigniew Herbert

At the table you should sit calmly and not daydream. Let us recall what an effort it took for the stormy ocean tides to arrange themselves in quiet rings. A moment of inattention and everything might wash away. It is also forbidden to rub the table legs, as they are very sensitive. Everything at the table must be done coolly and matter-of-factly. You can't sit down here with things not completely thought through. For daydreaming we have been given other objects made of wood: the forest, the bed.



Translated and edited by Alissa Valles, with additional translations by Czeslaw Milosz and Peter Dale Scott
From 'The Collected Poems: 1956-1998'

Anibersaryo

Ni Miguel Paolo Celestial

Lumubog ang aking tsinelas sa putik at doon ko lamang napansin
ang hanging may dalang ambon. Naglalakad papunta

sa istasyon ng traysikel, sinalubong ako ng lamig ng paparating na bagyo.
Kanina, mula sa aking upuan sa bus, sunod-sunod na natatabig

ng siko, bag, braso. Ngayo’y lumulusot lamang ang biglang sumalakay
na lamig. Bumalik ang lungkot na inuwi ilang buwan nang nakaraan,

tinatahak ang malapad na kalsadang singdilim. Lumalim dahil humiling
ka ng puwang. Sinulsulan ng simoy ang lagas na dahon ng akasya

at naalala ko noong tinalikuran mo ako dahil di ka makatulog,
dahil nasanay ka nang mag-isa sa iyong kama kasama ang librong

isinasara bago patayin ang ilaw, bago itabi ang antipara sa lamesita.
Pagsilong ko sa anino ng punò, iniwan ako ng aking mga bakas,

tulad ng mga sandaling patuloy na lumipas noong gabing una kitang
nakatabi magdamag. Kumaripas ng takbo ang mga sasakyan,

papalayo nang papalayo hanggang makarating sa aking kasalukuyang
kinatatayuan. Di ka pa rin natatagpuan. Di ko pa rin nahahanap

ang iyong palad mula noong huling gabi sa sinehan
nang hinimas mo lamang ang aking tuhod bilang tugon

                                                                  sa dilim na naiwan sa aking upuan.

From "On Writing: a Memoir of the Craft"

By Stephen King

Do all opinions weigh the same? Not for me. In the end I listen most closely to Tabby [1], because she's the one I write for, the one I want to wow. If you're writing primarily for one person besides yourself, I'd advise you to pay very close attention to that person's opinion (I know one fellow who says he writes mostly for someone who's been dead fifteen years, but the majority of us aren't in that position). And if what you hear makes sense, then make the changes. You can't let the whole world into your story, but you can let in the ones that matter the most. And you should.

Call that one person you write for Ideal Reader. He or she is going to be in your writing room all the time: in the flesh once you open the door and let the world back in to shine on the bubble of your dream, in spirit during the sometimes troubling and often exhilarating days of your first draft, when the door is closed. And you know what? You'll find yourself bending the story even before Ideal Reader glimpses so much as the first sentence. I.R. will help you get outside yourself a little, to actually read your work in progress as an audience would while you're still working. This is perhaps the best way of all to make sure you stick to story, a way of playing to the audience even while there's no audience there and you're totally in charge.

When I write a scene that strikes me as funny (like the pie-eating contest in "The Body" or the execution rehearsal in The Green Mile), I am also imagining my I.R. finding it funny. I love it when Tabby laughs out of control —she puts her hand up as if to say I surrender and these big tears go rolling down her cheeks. I love it, that's all, fucking adore it, and when I get hold of something with that potential, I twist it as hard as I can. During the actual writing of such a scene (door close), the thought of making her laugh—or cry—is in the back of my mind. During the rewrite (door open), the question—is it funny enough yet? scary enough?—is right up front. I try to watch her when she gets to a particular scene, hoping for at least a smile or—jackpot, baby!—that big belly-laugh with the hands up, waving in the air.

This isn't always easy on her. I gave her the manuscript of my novella Hearts in Atlantis while we were in North Carolina, where we'd gone to see a Cleveland Rockers-Charlotte Sting WNBA game. We drove north to Virginia the folowing day, and it was during this drive that Tabby read my story. There are some funny parts in it—at least I thought so—and I kept peeking over at her to see if she was chuckling (or at least smiling). I didn't think she'd notice, but of course she did. On my eight or ninth peek (I guess it could have been my fifteenth), she looked up and snapped: "Pay attention to your driving before you crack us up, will you? Stop being so goddam needy!"

I paid attention to my driving and stopped sneaking peeks (well ... almost). About five minutes later, I heard a snort of laughter from my right. Just a little one, but it was enough for me. The truth is that most writers are needy. Especially between the first draft and the second, when the study door swings open and the light of the world shines in...


1: Tabitha King, Stephen King's wife, also a novelist

Mirindal

Ni Rolando S. Tinio

'Ika nga'y tumaba sa lamig at hirap,
Nakaluklok sa ilalim ng pergolang karton at yerong bulok,
Pinahinog ng mga tanghaling tapat,
Pinag-uban ng walang patawad na alikabok,
Ilang taon ko na siyang dinudungaw:
Kapiling ang nilagang mani, papaya't lakatang
Di man makaakit sa maselang bangaw,
Gaya niyang laging nása kapanahunan.
Iisang kimona ang bestido seremonyal,
Parang sultanang buong tikas na pinamamayanihan
Ang lumalatag niyang katabaan.

Paminsan-minsa'y may alok siyang ginatan,
Halo-halo, o munggo, hindi mo mahuhulaan.
Hindi ka titiyakin kung alin ang itatanghal
Sa palayok na pinangangalirang
Ng nakapulupot na basahan.
Paminsan-minsan.

Di sa iyo matitiyak
Kung kailan papatak ang Araw ng Ginatan.
Usugin mo ma'y hindi káyang mangako.
Akala mo'y kautusang banal
Ang nag-udyok magluto.
Paano niya mapangangahasan?

Wala na riyan si Aling Pilang.
Nabundol raw ng Kano, tila naospital.
Sabi ng iba'y sinaksak ang asawa, tiyak nabilanggo.
May tukso namang sigurado raw nagtanan.

Gayunpaman, nakatayô pa rin ang pergolang kawayan,
Naghihintay yata sa bagyong maghahapay.
Makapagtatanim ka ng gabe sa banil
Na kumakapal sa plastik na dúlang.
Naghihintay ang bangkong may tapis pang nakayangyang,
Isang tiklis, bilaong may busal, garapong pingaw
Na pinamamahayan ng ipis at langgam.

Sabi nila: hindi magluluwat
Magbabangon sa libingan ang Aming Maggiginatan.
Sumasampalataya ako.
Tuwing mag-aalas tres,
Hindi ko nakakaligtaan
Ang parang panata nang panunungaw,
Kaprasito ng puso'y sumisiklot,
Medyo nangangamba't natatakam,
Bago harapin ang tason ng kape't
Maruya, puto-sulot o, kung minsan, palitaw.

The Hollow Men

By T.S. Eliot


Mistah Kurtz—he dead.

          A penny for the Old Guy



          I

We are the hollow men
We are the stuffed men
Leaning together
Headpiece filled with straw. Alas!
Our dried voices, when
We whisper together
Are quiet and meaningless
As wind in dry grass
Or rats’ feet over broken glass
In our dry cellar

Shape without form, shade without colour,
Paralysed force, gesture without motion;

Those who have crossed
With direct eyes, to death’s other Kingdom
Remember us—if at all—not as lost
Violent souls, but only
As the hollow men
The stuffed men.


          II

Eyes I dare not meet in dreams
In death’s dream kingdom
These do not appear:
There, the eyes are
Sunlight on a broken column
There, is a tree swinging
And voices are
In the wind’s singing
More distant and more solemn
Than a fading star.

Let me be no nearer
In death’s dream kingdom
Let me also wear
Such deliberate disguises
Rat’s coat, crowskin, crossed staves
In a field
Behaving as the wind behaves
No nearer—

Not that final meeting
In the twilight kingdom


          III

This is the dead land
This is cactus land
Here the stone images
Are raised, here they receive
The supplication of a dead man’s hand
Under the twinkle of a fading star.

Is it like this
In death’s other kingdom
Waking alone
At the hour when we are
Trembling with tenderness
Lips that would kiss
Form prayers to broken stone.


          IV

The eyes are not here
There are no eyes here
In this valley of dying stars
In this hollow valley
This broken jaw of our lost kingdoms

In this last of meeting places
We grope together
And avoid speech
Gathered on this beach of the tumid river

Sightless, unless
The eyes reappear
As the perpetual star
Multifoliate rose
Of death’s twilight kingdom
The hope only
Of empty men.


          V

Here we go round the prickly pear
Prickly pear prickly pear
Here we go round the prickly pear
At five o’clock in the morning.

Between the idea
And the reality
Between the motion
And the act
Falls the Shadow
                                                                        For Thine is the Kingdom


Between the conception
And the creation
Between the emotion
And the response
Falls the Shadow
                                                                                        Life is very long


Between the desire
And the spasm
Between the potency
And the existence
Between the essence
And the descent
Falls the Shadow
                                                                        For Thine is the Kingdom


For Thine is
Life is
For Thine is the


This is the way the world ends
This is the way the world ends
This is the way the world ends
Not with a bang but a whimper.


************


From 'Collected Poems: 1909-1962'
Read about T.S. Eliot

Ang Batang Tinanghali ng Gísing (Sa Pagtila ng Unang Ulan sa Mayo)

Ni Bienvenido Lumbera


Amoy hinog na bayabas

ang hanging nakaluskos

sa siit at sukal ng patuto.

Kumidlat-kumulog kagabi,

at parang nanaog sa hagdang bato

ang tikatik ng ulang umaanas

pagbaba sa balisbisan.
Sa madilim na parang at kakahuyan

isa-isang nagsipagbukás ng payong

ang mga kabute—mamunso at mamarang.

Ginaygay ko ang bawat patuto,

baka may kubling punso

na hindi naraanan

ng nangaunang masisikhay.
Tatlong mayang-pakíng

ang tumitiling namagaspas

nang mabundol ko ang santa elenang

kanilang pinagsisitsitan.
Nang lumagitik ang natapakan kong siit,

parang pinitpit ang libong kuliglig

sa kanilang pagpaswit, naipit ang tinig.
Inug-og ko ang isang punòng kape—
umulan ng abaloryong tubig,

ilang salagubang,

puting bulaklak.

Paano’y tinanghali ako ng gísing—
isang-isa lamang ang kabuteng inabot.

Kabuteng-ahas pa yata.

Sayang ang sarap pa naman

ng mamarang pag lasang luya’t

paminta ang umaasbok na sabaw,

matamis-tamis, parang datiles.

Maski na mamunso lamang,

nakapaglalaway rin ang sabaw,

lalo na’t sinukaan

ng santol na bagong naninilaw.

Ay! ano kung kabuteng-ahas nga

itong tinuhog sa tingting—
sambalilo ko’y punô naman

ng nangingitim na bignay,

alingarong mapula’t makinang,

bayabas na kalimbahin.
Kulimlim man ang langit na nakayungyong

sa bagnos na pabahay, ay ano pa—
may ilawan akong bitbit,

santungkos na bulaklak ng

kataka-taka.