Ni Miguel Paolo Celestial
Humahampas ang bagyo, di tayo magkarinigan.
Ilang pintig ang inagaw ng kulog. Sinasalat ko sa dilim
ang iyong pulso. Di mo pinapansin, haplos ng anino.
Walang makita sa kalsada, nakatirik ang trapik.
Kumikinang ang bintana sa dumadaloy na ulan.
Nalulunod ang busina. Marungis ang larawan sa salamin.
Pagharap ko muli sa silid, walang nasisilayan sa biglang
liwanag ng kidlat. Makapal pa ang putik sa baha
kaysa sa alaalang bumabalik lamang tuwing sakuna.
