Ni Miguel Paolo Celestial
Sa lubha ng init, unang nagliyab ang tuyong damo. Walang katabing panggatong
sa alikabok. Ngunit kusang nabuo ang dila ng apoy nang naibigkas ng araw
ang sumasayaw na salita ng kanyang deliryo sa nakasabit na dahon. Kinain pati
ang nangangating sanga, ang balîng braso, balikat, hanggang ulo ng maliit na punò.
Nagkabaga at puso ang gútom at lungkot galing desyerto. Inilugay ang buhok galing
sa puyo. Gumapang ang nagliliyab na ahas hanggang natutong mangusap.
No comments:
Post a Comment