Sa Powerbooks, Megamall

Ni Miguel Paolo Celestial

Pagbaba mula sa MRT,
tinawid ko ang tanghali
                            papunta sa mall,
                            para magpalipas-oras
sa tambayang bookstore.
Nagpapatugtog ang katabing record bar
                            ng mga bagong rock at pop single.
                            Bunton-buntong libro ni Paulo Coelho
ang sumalubong sa pinto.
Sa likod nito, isang buong lamesa
                            ng The Da Vinci Code
                            na kalalabas lamang sa pelikula.

Isa-isa kong sinuyod ang mga estante,
wala sa isip kung si Martin Amis
                            ang hinahanap o si Brett Easton Ellis,
                            di halos masundan ang lyrics
nina John Mayer at Tori Amos.
Bago makarating kay Marquez,
                            dumaan muna kay Mailer
                            balita bago ang mahikang pang-araw-araw,
si Calvino sa kaliwa ni Coupland
depende sa iyong pangarap o ilusyon ng siyudad.
                                        Sa di kalayuan natisod
                                        sina Ishiguro at Hornby
                            na kapuwa nagsasabing
                            madaling maligaw ang sarili.

Sa wakas, kipkip ang mga napili,
nakahanap ako ng puwesto sa sofa.
                            Kasintingkad ng mga magazine
                            ang mga bestseller sa aking harapan,
kumikinang sa ilalim ng fluorescent lamp.
Gravity, biglang singit ni Mayer,
                            is working against me. Akala mo’y
                            may kayakap sa malungkot na sayaw:
and gravity, wants to bring me down.
Pagbukas ko ng aklat, naamoy agad
                            ang bango ng bagong imprentang papel
                            na parang higop ng kape, hithit ng yosi.

Ilang minuto na ang nakalipas
at di pa rin ako makausad
                                        sa ika-limang saknong ng tula ni Neruda.
                                        Kandong ang anim na libro,
                            nakaipit ang daliri sa yugtong
                            Kung Saan Isinisilang ang Ulan
mula sa Isla Negra, nanikip ang aking dibdib.
Wala pa ring imik ang mga katabi:
                                                    Wala akong gunita
                                                    ng lupain o panahon,
                                                    ng bilang o mukha—
              Patuloy ang paglabas-pasok
              ng mga tao. Naghahalinhinan ang ugong
                            ng sasakyan at higing ng erkon,
                            nasasapawan ng stereo.

                                                    ang naiwan lamang
                                                    ay ang mailap na alikabok,
                                                    ang pagtatapos ng tag-araw,
                                                    at ang libingan kung saan
Magkakasunod-sunod
ang malalambing at mapupusok
                            na tugtog nina Eminem at 50 Cent,
                            ngunit walang nakakarinig
sa abalang mga mamimili
at papauwing pasahero.
                                                    dinala nila ako upang makita
                                                    kasama ng ibang puntod
                                                    ang himlayan ng aking ina.
                            Binati ang aking tingin
                            ng nakangiting tindera.

                                                    At dahil di ko pa nakikita
                                                    ang kanyang mukha,
                                                    tinawag ko ang kanyang pangalan
                                                    nang siya’y masilayan.
Nakatitig ang kaha rehistro.
Doon ko lang napansin ang lamig,
                            ang bigat ng mga aklat
                            at nangangawit na binti.
Di ko na masundan ang nakasulat sa pahina.
Nag-amoy abo at amag ang de-erkong hangin,
                            nalusaw ang mga kulay,
                            nawala sa pagkakatirik ang mga titik:
nagsanib ang lahat sa isang bola
ng tunaw na kandila.

                            At iyon, iyon ang sinuksukan ng mitsa—
                            ang kawalan ng pakiramdam, ang kawalang
                                        saysay ng salita—
                                        ng di-inaasahang simponiya
                            ni Johann Sebastian Bach:
                            nagliwanag ang tindahan ng aklat
na sinindihan ng biyulin, piyano, at plawta.
Tumigil sa pamamasada ang tren,
                            tumilapon ang garapon ng sinag
                            sa lamesa ng tanghaling-tapat.
                                        Nagliparan ang mga dyaryo
                                        sa sigabo ng pahina at resibong

                                        isa-isang sinilaban,
                                        naging dila ng apoy.
                            Biglang nagtalumpati ang mga bayani
                            sa papel na salaping nagsiliyab
bago nasawi at naging hangin.
Giniba ang mala-gusaling mga estante
                            ng isang dilubyo ng tag-init at ang naiwan
                            lamang ay ang mga kasama ko sa sofa,
                                        ang tindera, ang labas-pasok
                                        na namamasahe at nagpapalamig:
walang pangalan ang puntod
ng kanilang mga mukha.

Sa isang iglap,
nagsanib ang lahat ng aking gunita,
                            at sa alikabok na humihimlay
                            sa huling hapon ng tag-araw,
nasilayan ko ang sarili kong mukha:
isang mapa ng abuhing siyudad
                                        na nilalandas
                                        ng bumabahang liwanag.
Nang tumilà ang simponiya,
nanumbalik ang grabedad.
                            Ilang sandali ang lumipas bago ako nahimasmasan,
                            bago ako muling nakatayo
                            upang harapin ang nakasisilaw na pinto.

Báka

Ni Romulo P. Baquiran, Jr.

Masuwerte kami:
kapiling ang parang
na binubugahan ng langit
ang mga langgam, at tipaklong.
Walang aalalahaning buwis
na kinokolekta ng gobyerno.
Walang tsismis o intriga
kapag bagot at walang magawa.
Hindi kailangang magalit
pag inungaan ng kapwa baka
sa mismong butas ng tenga.
Hindi dumadanak ang dugo
kapag may pangahas na baka
na pumatong sa asawa ng iba.
Hindi rin kailangang makibaka
kapag naiba ang paniniwala
ng kinabibilangang kawan.
At kapag kami'y naiihi,
hindi na kailangang ilabas ang ari
o tumakbo sa kubeta.
At sakaling kumulo ang tiyan,
hindi na kailangang magpawis,
puwede nang manginain
sa mismong kinahihigaang damuhan.


Mula sa 'Onyx'
May ibang bersiyon sa 'Sansiglong Mahigit ng Makabagong Tula sa Filipinas'