Ni Miguel Paolo Celestial
Pumapatak ang ulan sa bato,
dumudulas sa budhi.
Bumabagsak ang ulan sa budhi,
nabibiyak ang bato.
Pumapatak ang ulan sa budhi,
dumudulas sa bato.
Bumabagsak ang ulan sa bato,
nabibiyak ang budhi.
Monday, December 26, 2011
Sunday, December 18, 2011
Pauwi
Ni Miguel Paolo Celestial
Bumaba ka sa gitna ng kalsada
dahil nagkamali ka ng sakay ng dyip.
Ikaw na lamang ang natira sa biyahe
nang napansin mong iba na ang ruta.
Nag-aalala kang baka may nakasunod
mula sa safehouse, kahit na makailang
beses mong pinagpag ang iyong daan:
tatlong ulit bumalik sa tindahan sa kanto,
dalawa sa may talyer, at isa sa sakayan.
Tatawid ka na sana kung di ka sinalubong
ng umuungol na trak. Wala kang kasama sa kalye,
pero nangangamba kang isuplong kahit ng dilim.
Di dapat umabot ng ilang oras ang miting
ngunit kailangan pag-usapan ang pagkakahuli ng kasama.
At habang nililinaw ang mga suspetsa, ang oras at lugar,
doon mo lang narinig ang tunay niyang pangalan,
lumusot sa bumibigat na lambat ng mga salita.
Namumutla na ang namumula't namumugtong mata.
Biglang lumitaw sa iyong isip ang eksena ng pagdakip:
sa palengke, sa dinadayong beerhouse,
sa eskinitang di inaasahang magbubulgar ng lihim.
Nilulon ng agam-agam ang iyong landas pauwi:
ang pasikot-sikot sa nakagawiang kalsada,
ang pag-iwas at pagtagos sa karaniwang daan.
Pagdating mo sa tarangkahan ng inuupahang
apartment, di na magkasya ang susi.
Tumalikod ka upang harapin ang umaga.
Di mo na makilala ang iyong sarili.
Bumaba ka sa gitna ng kalsada
dahil nagkamali ka ng sakay ng dyip.
Ikaw na lamang ang natira sa biyahe
nang napansin mong iba na ang ruta.
Nag-aalala kang baka may nakasunod
mula sa safehouse, kahit na makailang
beses mong pinagpag ang iyong daan:
tatlong ulit bumalik sa tindahan sa kanto,
dalawa sa may talyer, at isa sa sakayan.
Tatawid ka na sana kung di ka sinalubong
ng umuungol na trak. Wala kang kasama sa kalye,
pero nangangamba kang isuplong kahit ng dilim.
Di dapat umabot ng ilang oras ang miting
ngunit kailangan pag-usapan ang pagkakahuli ng kasama.
At habang nililinaw ang mga suspetsa, ang oras at lugar,
doon mo lang narinig ang tunay niyang pangalan,
lumusot sa bumibigat na lambat ng mga salita.
Namumutla na ang namumula't namumugtong mata.
Biglang lumitaw sa iyong isip ang eksena ng pagdakip:
sa palengke, sa dinadayong beerhouse,
sa eskinitang di inaasahang magbubulgar ng lihim.
Nilulon ng agam-agam ang iyong landas pauwi:
ang pasikot-sikot sa nakagawiang kalsada,
ang pag-iwas at pagtagos sa karaniwang daan.
Pagdating mo sa tarangkahan ng inuupahang
apartment, di na magkasya ang susi.
Tumalikod ka upang harapin ang umaga.
Di mo na makilala ang iyong sarili.
Sunday, December 11, 2011
The Blue Wind-Flowers
By Tomas Tranströmer
To be spell-bound – nothing's easier. It's one of the oldest tricks of the soil and springtime: the blue wind-flowers. They are in a way unexpected. They shoot up out of the brown rustle of last year in overlooked places where one's gaze never pauses. They glimmer and float, yes, float, and that comes from their colour. That sharp violet-blue now weighs nothing. Here is ecstasy, but low-voiced. "Career" – irrelevant! "Power" and "publicity" – ridiculous! They must have laid on a great reception up in Nineveh, with pompe and "Trompe up!". Raising the rafters. And above all those brows the crowning crystal chandeliers hung like glass vultures. Instead of such an over-decorated and strident cul-de-sac, the wind-flowers open a secret passage to the real celebration, which is quiet as death.
Translated by Robin Fulton
To be spell-bound – nothing's easier. It's one of the oldest tricks of the soil and springtime: the blue wind-flowers. They are in a way unexpected. They shoot up out of the brown rustle of last year in overlooked places where one's gaze never pauses. They glimmer and float, yes, float, and that comes from their colour. That sharp violet-blue now weighs nothing. Here is ecstasy, but low-voiced. "Career" – irrelevant! "Power" and "publicity" – ridiculous! They must have laid on a great reception up in Nineveh, with pompe and "Trompe up!". Raising the rafters. And above all those brows the crowning crystal chandeliers hung like glass vultures. Instead of such an over-decorated and strident cul-de-sac, the wind-flowers open a secret passage to the real celebration, which is quiet as death.
Translated by Robin Fulton
Thursday, November 24, 2011
Slow Music
By Tomas Tranströmer
The building is closed. The sun crowds in through the windows
and warms up the surface of desks
that are strong enough to take the load of human fate.
We are outside, today, on the long wide slope.
Many wear dark clothes. You can stand in the sun with your eyes shut
and feel yourself being slowly blown forward.
I come down to the water too seldom. But here I am now,
among large stones with peaceful backs.
Stones that slowly migrated backward up out of the waves.
Translated by Robin Fulton
The building is closed. The sun crowds in through the windows
and warms up the surface of desks
that are strong enough to take the load of human fate.
We are outside, today, on the long wide slope.
Many wear dark clothes. You can stand in the sun with your eyes shut
and feel yourself being slowly blown forward.
I come down to the water too seldom. But here I am now,
among large stones with peaceful backs.
Stones that slowly migrated backward up out of the waves.
Translated by Robin Fulton
Monday, September 19, 2011
Scheherazade
By Richard Siken
Tell me about the dream where we pull the bodies out of the lake
and dress them in warm clothes again.
How it was late, and no one could sleep, the horses running
until they forget that they are horses.
It's not like a tree where the roots have to end somewhere,
it's more like a song on a policeman's radio,
how we rolled up the carpet so we could dance, and the days
were bright red, and every time we kissed there was another apple
to slice into pieces.
Look at the light through the windowpane. That means it's noon, that means
we're inconsolable.
Tell me how all this, and love too, will ruin us.
These, our bodies, possessed by light.
Tell me we'll never get used to it.
From 'Crush'
Tell me about the dream where we pull the bodies out of the lake
and dress them in warm clothes again.
How it was late, and no one could sleep, the horses running
until they forget that they are horses.
It's not like a tree where the roots have to end somewhere,
it's more like a song on a policeman's radio,
how we rolled up the carpet so we could dance, and the days
were bright red, and every time we kissed there was another apple
to slice into pieces.
Look at the light through the windowpane. That means it's noon, that means
we're inconsolable.
Tell me how all this, and love too, will ruin us.
These, our bodies, possessed by light.
Tell me we'll never get used to it.
From 'Crush'
Tuesday, September 6, 2011
De Lata
Ni Enrique S. Villasis
1.
10 AM
I hate this gene.
May sakit ako sa puso na minana pa sa aking nuno na nasa buwan na ngayon. Hindi sa takot akong mamatay, nakakaburat lang ‘tong komplikasyon. Bawal ang orgasm kaya bawal ang sex. Bawal din ang magtikol.
Kagabi palabas sa Channel 3 ang firs bold movie ni Tweety Cervantes. Nagawa niyang maghubad dahil hindi nagningning sa pagpapatwetums. Unang labas pa lang niya sa komeding “Togatoktoktoktoks” alam ko na wala na siyang ibang paglalagyan kundi ang paglalantad ng katawan. Sinundan pa ng teenage suspense-thriller flick na “Summer sa Bahay na Pula”, ganundin ang nangyari sa kanya – nagmukhang ekstra lang sa pelikula na ang tanging alam gawin ay magpakyut habang tinatadtad ng pino. Nakatlo na rin siya ng love team pero lagapak naman. Ang mga nakapareha niya sumikat nang iwan ang tambalan nila. Mahal lang talaga siya ng TV network na nagpasikat sa kanya kaya hindi nawawalan ng project. Produkto kasi ng “Artista Quest sa TV”. “Super Female Idol” pa nga ang binansag sa kanya, pero hindi kinagat ng masa. Kung tutuusin wala siyang star appeal para maging isang ganap na artista. Kahit pagkanta nasisintunado pa siya. Kahit pagsayaw nagkakamali ang kanya mga paa. Ang tanging ipagmamayabang niya ay ang kanyang kagandahan. Klasikal na Pilipina ang kanyang kagandahan. Tamang timpla ng kulay ng balat -hindi maputi gaya ng labanos, hindi ganun ka-tan gaya ng tanso. Tamang tama lang. Mga kakalibre ni Tweety ay sila Gloria Diaz, Melanie Marquez, Jacklyn Jose, Rio Diaz, Miriam Quiambao, Precious Quigaman, Delilah Santos, Stephanie Araneta, at Isabel Alvarez. Isa pang puwedeng ipagmalaki niya’y ang katawang ipinaglihi sa diyosa ng kagandahan. Sinong hindi maakit sa 37-24-36 na vital statistic? Tuod marahil. Kaya nang lumabas siya sa first issue ng “Basement”, na isang men’s magazine, nagkagulo ang lahat. Ito ang unang paglabas ni Tweety na naka-topless. Daring ko sa daring. Nagpaalam na siya sa pagiging wholesome. Pinasok na niya ang de-latang mundo ng show business.
To dream. To believe. To survive. Kailangang maghubad.
Dalawang oras kong pinagpantasyahan ang kadiyosahan ni Tweety. Dalawang oras na iniisip na ako ang kanyang karomansa. Ang mga labi niya sa labi ko, gumagawa ng ritmo ng pagnanasa. Dila sa dila. Hinahawakan ko ang kanyang kamay, at hindi ko pinakakawalaan. Tuloy sa pag-indayog. Tuloy sa mainit na pagtatalik.
Bad trip nga lang, bawal ang orgasm.
1.
10 AM
I hate this gene.
May sakit ako sa puso na minana pa sa aking nuno na nasa buwan na ngayon. Hindi sa takot akong mamatay, nakakaburat lang ‘tong komplikasyon. Bawal ang orgasm kaya bawal ang sex. Bawal din ang magtikol.
Kagabi palabas sa Channel 3 ang firs bold movie ni Tweety Cervantes. Nagawa niyang maghubad dahil hindi nagningning sa pagpapatwetums. Unang labas pa lang niya sa komeding “Togatoktoktoktoks” alam ko na wala na siyang ibang paglalagyan kundi ang paglalantad ng katawan. Sinundan pa ng teenage suspense-thriller flick na “Summer sa Bahay na Pula”, ganundin ang nangyari sa kanya – nagmukhang ekstra lang sa pelikula na ang tanging alam gawin ay magpakyut habang tinatadtad ng pino. Nakatlo na rin siya ng love team pero lagapak naman. Ang mga nakapareha niya sumikat nang iwan ang tambalan nila. Mahal lang talaga siya ng TV network na nagpasikat sa kanya kaya hindi nawawalan ng project. Produkto kasi ng “Artista Quest sa TV”. “Super Female Idol” pa nga ang binansag sa kanya, pero hindi kinagat ng masa. Kung tutuusin wala siyang star appeal para maging isang ganap na artista. Kahit pagkanta nasisintunado pa siya. Kahit pagsayaw nagkakamali ang kanya mga paa. Ang tanging ipagmamayabang niya ay ang kanyang kagandahan. Klasikal na Pilipina ang kanyang kagandahan. Tamang timpla ng kulay ng balat -hindi maputi gaya ng labanos, hindi ganun ka-tan gaya ng tanso. Tamang tama lang. Mga kakalibre ni Tweety ay sila Gloria Diaz, Melanie Marquez, Jacklyn Jose, Rio Diaz, Miriam Quiambao, Precious Quigaman, Delilah Santos, Stephanie Araneta, at Isabel Alvarez. Isa pang puwedeng ipagmalaki niya’y ang katawang ipinaglihi sa diyosa ng kagandahan. Sinong hindi maakit sa 37-24-36 na vital statistic? Tuod marahil. Kaya nang lumabas siya sa first issue ng “Basement”, na isang men’s magazine, nagkagulo ang lahat. Ito ang unang paglabas ni Tweety na naka-topless. Daring ko sa daring. Nagpaalam na siya sa pagiging wholesome. Pinasok na niya ang de-latang mundo ng show business.
To dream. To believe. To survive. Kailangang maghubad.
Dalawang oras kong pinagpantasyahan ang kadiyosahan ni Tweety. Dalawang oras na iniisip na ako ang kanyang karomansa. Ang mga labi niya sa labi ko, gumagawa ng ritmo ng pagnanasa. Dila sa dila. Hinahawakan ko ang kanyang kamay, at hindi ko pinakakawalaan. Tuloy sa pag-indayog. Tuloy sa mainit na pagtatalik.
Bad trip nga lang, bawal ang orgasm.
Sunday, August 28, 2011
Boot Theory
By Richard Siken
A man walks into a bar and says:
Take my wife—please.
So you do.
You take her out into the rain and you fall in love with her
and she leaves you and you're desolate.
You're on your back in your undershirt, a broken man
on an ugly bedspread, staring at the water stains
on the ceiling
And you can hear the man in the apartment above you
taking off his shoes.
You hear the first boot hit the floor and you're looking up,
you're waiting
because you thought it would follow you, you thought there would be
some logic, perhaps, something to pull it all together
but here we are in the weeds again,
here we are
in the bowels of the thing: your world doesn't make sense.
And then the second boot falls.
And then a third, a fourth, a fifth.
A man walks into a bar and says:
Take my wife—please.
But you take him instead.
You take him home, and you make him a cheese sandwich,
and you try to get his shoes off, but he kicks you
and he keeps on kicking you.
You swallow a bottle of sleeping pills but they don't work.
Boots continue to fall to the floor
in the apartment above you.
You go to work the next day pretending nothing happened.
Your co-workers ask
if everything's okay and you tell them
you're just tired.
And you're trying to smile. And they're trying to smile.
A man walks into a bar, you this time, and says:
Make it a double.
A man walks into a bar, you this time, and says:
Walk a mile in my shoes.
A man walks into a convenience store, still you, saying:
I only wanted something simple, something generic...
But the clerk tells you to buy something or get out.
A man takes his sadness down the river and throws it in the river
but then he's still left
with the river. A man takes his sadness and throws it away
but then he's still left with his hands.
From 'Crush'
A man walks into a bar and says:
Take my wife—please.
So you do.
You take her out into the rain and you fall in love with her
and she leaves you and you're desolate.
You're on your back in your undershirt, a broken man
on an ugly bedspread, staring at the water stains
on the ceiling
And you can hear the man in the apartment above you
taking off his shoes.
You hear the first boot hit the floor and you're looking up,
you're waiting
because you thought it would follow you, you thought there would be
some logic, perhaps, something to pull it all together
but here we are in the weeds again,
here we are
in the bowels of the thing: your world doesn't make sense.
And then the second boot falls.
And then a third, a fourth, a fifth.
A man walks into a bar and says:
Take my wife—please.
But you take him instead.
You take him home, and you make him a cheese sandwich,
and you try to get his shoes off, but he kicks you
and he keeps on kicking you.
You swallow a bottle of sleeping pills but they don't work.
Boots continue to fall to the floor
in the apartment above you.
You go to work the next day pretending nothing happened.
Your co-workers ask
if everything's okay and you tell them
you're just tired.
And you're trying to smile. And they're trying to smile.
A man walks into a bar, you this time, and says:
Make it a double.
A man walks into a bar, you this time, and says:
Walk a mile in my shoes.
A man walks into a convenience store, still you, saying:
I only wanted something simple, something generic...
But the clerk tells you to buy something or get out.
A man takes his sadness down the river and throws it in the river
but then he's still left
with the river. A man takes his sadness and throws it away
but then he's still left with his hands.
From 'Crush'
Saturday, June 25, 2011
Mula sa "Agaw-dilim, Agaw-liwanag" ni Lualhati Milan Abreu
Pabalik na ako sa aking kubo. Wala na akong kadena sa paa. Nanibago ako sa paglalakad. Bawat hakbang ay pinapakiramdaman ko, kinakatuwaan ko. Papalapit na ako sa mga kapwa ko bihag. Silang lahat ay nakamasid sa akin. Ako naman ay nakamasid rin sa kanila. Sa isang iglap, nagpalakpakan sila. Bigla kong naalala, dapat pala ay nakakadena pa ako, ayon sa usapan namin ng mga miyembro ng KT-KS. Nakalimutan naming lahat na ibalik ang aking kadena. Pero ngayon, napakatamis na awit ang dinig ko sa palakpak ng mga kasamang bihag at pinagdusa ng bangungot ng rebolusyon. At ngayon, sila ay sumisigaw:
"MABUHAY ANG PARTIDO KOMUNISTA NG PILIPINAS! MABUHAY ANG PARTIDO KOMUNISTA NG PILIPINAS!"
Kasunod ng mataginting na pagbubunyi sa talibang organisasyon ng rebolusyong pinag-alayan naming lahat ng lahat-lahat, nagtayuan sila sa kanilang mga tarima, sa bato, sa lupa. Pumailanlang ang "Internasyonal". Nakiawit ako habang minamasid ang mga kamaong nakasuntok sa langit.
Kararating ko lang sa kubo nang may kasunod na akong guwardiya. May ibinulong sa espesyal na guwardiya namin. "Ikakadena ka muna uli. Alam mo naman daw ang rason. Luluwagan ko lang."
Masunurin naman akong sundalo lagi...
"MABUHAY ANG PARTIDO KOMUNISTA NG PILIPINAS! MABUHAY ANG PARTIDO KOMUNISTA NG PILIPINAS!"
Kasunod ng mataginting na pagbubunyi sa talibang organisasyon ng rebolusyong pinag-alayan naming lahat ng lahat-lahat, nagtayuan sila sa kanilang mga tarima, sa bato, sa lupa. Pumailanlang ang "Internasyonal". Nakiawit ako habang minamasid ang mga kamaong nakasuntok sa langit.
Kararating ko lang sa kubo nang may kasunod na akong guwardiya. May ibinulong sa espesyal na guwardiya namin. "Ikakadena ka muna uli. Alam mo naman daw ang rason. Luluwagan ko lang."
Masunurin naman akong sundalo lagi...
Thursday, May 5, 2011
Sa Powerbooks, Megamall
Ni Miguel Paolo Celestial
Pagbaba mula sa MRT,
tinawid ko ang tanghali
papunta sa mall,
para magpalipas-oras
sa tambayang bookstore.
Nagpapatugtog ang katabing record bar
ng mga bagong rock at pop single.
Bunton-buntong libro ni Paulo Coelho
ang sumalubong sa pinto.
Sa likod nito, isang buong lamesa
ng The Da Vinci Code
na kalalabas lamang sa pelikula.
Isa-isa kong sinuyod ang mga estante,
wala sa isip kung si Martin Amis
ang hinahanap o si Brett Easton Ellis,
di halos masundan ang lyrics
nina John Mayer at Tori Amos.
Bago makarating kay Marquez,
dumaan muna kay Mailer
balita bago ang mahikang pang-araw-araw,
si Calvino sa kaliwa ni Coupland
depende sa iyong pangarap o ilusyon ng siyudad.
Sa di kalayuan natisod
sina Ishiguro at Hornby
na kapuwa nagsasabing
madaling maligaw ang sarili.
Sa wakas, kipkip ang mga napili,
nakahanap ako ng puwesto sa sofa.
Kasintingkad ng mga magazine
ang mga bestseller sa aking harapan,
kumikinang sa ilalim ng fluorescent lamp.
Gravity, biglang singit ni Mayer,
is working against me. Akala mo’y
may kayakap sa malungkot na sayaw:
and gravity, wants to bring me down.
Pagbukas ko ng aklat, naamoy agad
ang bango ng bagong imprentang papel
na parang higop ng kape, hithit ng yosi.
Ilang minuto na ang nakalipas
at di pa rin ako makausad
sa ika-limang saknong ng tula ni Neruda.
Kandong ang anim na libro,
nakaipit ang daliri sa yugtong
Kung Saan Isinisilang ang Ulan
mula sa Isla Negra, nanikip ang aking dibdib.
Wala pa ring imik ang mga katabi:
Wala akong gunita
ng lupain o panahon,
ng bilang o mukha—
Patuloy ang paglabas-pasok
ng mga tao. Naghahalinhinan ang ugong
ng sasakyan at higing ng erkon,
nasasapawan ng stereo.
ang naiwan lamang
ay ang mailap na alikabok,
ang pagtatapos ng tag-araw,
at ang libingan kung saan
Magkakasunod-sunod
ang malalambing at mapupusok
na tugtog nina Eminem at 50 Cent,
ngunit walang nakakarinig
sa abalang mga mamimili
at papauwing pasahero.
dinala nila ako upang makita
kasama ng ibang puntod
ang himlayan ng aking ina.
Binati ang aking tingin
ng nakangiting tindera.
At dahil di ko pa nakikita
ang kanyang mukha,
tinawag ko ang kanyang pangalan
nang siya’y masilayan.
Nakatitig ang kaha rehistro.
Doon ko lang napansin ang lamig,
ang bigat ng mga aklat
at nangangawit na binti.
Di ko na masundan ang nakasulat sa pahina.
Nag-amoy abo at amag ang de-erkong hangin,
nalusaw ang mga kulay,
nawala sa pagkakatirik ang mga titik:
nagsanib ang lahat sa isang bola
ng tunaw na kandila.
At iyon, iyon ang sinuksukan ng mitsa—
ang kawalan ng pakiramdam, ang kawalang
saysay ng salita—
ng di-inaasahang simponiya
ni Johann Sebastian Bach:
nagliwanag ang tindahan ng aklat
na sinindihan ng biyulin, piyano, at plawta.
Tumigil sa pamamasada ang tren,
tumilapon ang garapon ng sinag
sa lamesa ng tanghaling-tapat.
Nagliparan ang mga dyaryo
sa sigabo ng pahina at resibong
isa-isang sinilaban,
naging dila ng apoy.
Biglang nagtalumpati ang mga bayani
sa papel na salaping nagsiliyab
bago nasawi at naging hangin.
Giniba ang mala-gusaling mga estante
ng isang dilubyo ng tag-init at ang naiwan
lamang ay ang mga kasama ko sa sofa,
ang tindera, ang labas-pasok
na namamasahe at nagpapalamig:
walang pangalan ang puntod
ng kanilang mga mukha.
Sa isang iglap,
nagsanib ang lahat ng aking gunita,
at sa alikabok na humihimlay
sa huling hapon ng tag-araw,
nasilayan ko ang sarili kong mukha:
isang mapa ng abuhing siyudad
na nilalandas
ng bumabahang liwanag.
Nang tumilà ang simponiya,
nanumbalik ang grabedad.
Ilang sandali ang lumipas bago ako nahimasmasan,
bago ako muling nakatayo
upang harapin ang nakasisilaw na pinto.
Pagbaba mula sa MRT,
tinawid ko ang tanghali
papunta sa mall,
para magpalipas-oras
sa tambayang bookstore.
Nagpapatugtog ang katabing record bar
ng mga bagong rock at pop single.
Bunton-buntong libro ni Paulo Coelho
ang sumalubong sa pinto.
Sa likod nito, isang buong lamesa
ng The Da Vinci Code
na kalalabas lamang sa pelikula.
Isa-isa kong sinuyod ang mga estante,
wala sa isip kung si Martin Amis
ang hinahanap o si Brett Easton Ellis,
di halos masundan ang lyrics
nina John Mayer at Tori Amos.
Bago makarating kay Marquez,
dumaan muna kay Mailer
balita bago ang mahikang pang-araw-araw,
si Calvino sa kaliwa ni Coupland
depende sa iyong pangarap o ilusyon ng siyudad.
Sa di kalayuan natisod
sina Ishiguro at Hornby
na kapuwa nagsasabing
madaling maligaw ang sarili.
Sa wakas, kipkip ang mga napili,
nakahanap ako ng puwesto sa sofa.
Kasintingkad ng mga magazine
ang mga bestseller sa aking harapan,
kumikinang sa ilalim ng fluorescent lamp.
Gravity, biglang singit ni Mayer,
is working against me. Akala mo’y
may kayakap sa malungkot na sayaw:
and gravity, wants to bring me down.
Pagbukas ko ng aklat, naamoy agad
ang bango ng bagong imprentang papel
na parang higop ng kape, hithit ng yosi.
Ilang minuto na ang nakalipas
at di pa rin ako makausad
sa ika-limang saknong ng tula ni Neruda.
Kandong ang anim na libro,
nakaipit ang daliri sa yugtong
Kung Saan Isinisilang ang Ulan
mula sa Isla Negra, nanikip ang aking dibdib.
Wala pa ring imik ang mga katabi:
Wala akong gunita
ng lupain o panahon,
ng bilang o mukha—
Patuloy ang paglabas-pasok
ng mga tao. Naghahalinhinan ang ugong
ng sasakyan at higing ng erkon,
nasasapawan ng stereo.
ang naiwan lamang
ay ang mailap na alikabok,
ang pagtatapos ng tag-araw,
at ang libingan kung saan
Magkakasunod-sunod
ang malalambing at mapupusok
na tugtog nina Eminem at 50 Cent,
ngunit walang nakakarinig
sa abalang mga mamimili
at papauwing pasahero.
dinala nila ako upang makita
kasama ng ibang puntod
ang himlayan ng aking ina.
Binati ang aking tingin
ng nakangiting tindera.
At dahil di ko pa nakikita
ang kanyang mukha,
tinawag ko ang kanyang pangalan
nang siya’y masilayan.
Nakatitig ang kaha rehistro.
Doon ko lang napansin ang lamig,
ang bigat ng mga aklat
at nangangawit na binti.
Di ko na masundan ang nakasulat sa pahina.
Nag-amoy abo at amag ang de-erkong hangin,
nalusaw ang mga kulay,
nawala sa pagkakatirik ang mga titik:
nagsanib ang lahat sa isang bola
ng tunaw na kandila.
At iyon, iyon ang sinuksukan ng mitsa—
ang kawalan ng pakiramdam, ang kawalang
saysay ng salita—
ng di-inaasahang simponiya
ni Johann Sebastian Bach:
nagliwanag ang tindahan ng aklat
na sinindihan ng biyulin, piyano, at plawta.
Tumigil sa pamamasada ang tren,
tumilapon ang garapon ng sinag
sa lamesa ng tanghaling-tapat.
Nagliparan ang mga dyaryo
sa sigabo ng pahina at resibong
isa-isang sinilaban,
naging dila ng apoy.
Biglang nagtalumpati ang mga bayani
sa papel na salaping nagsiliyab
bago nasawi at naging hangin.
Giniba ang mala-gusaling mga estante
ng isang dilubyo ng tag-init at ang naiwan
lamang ay ang mga kasama ko sa sofa,
ang tindera, ang labas-pasok
na namamasahe at nagpapalamig:
walang pangalan ang puntod
ng kanilang mga mukha.
Sa isang iglap,
nagsanib ang lahat ng aking gunita,
at sa alikabok na humihimlay
sa huling hapon ng tag-araw,
nasilayan ko ang sarili kong mukha:
isang mapa ng abuhing siyudad
na nilalandas
ng bumabahang liwanag.
Nang tumilà ang simponiya,
nanumbalik ang grabedad.
Ilang sandali ang lumipas bago ako nahimasmasan,
bago ako muling nakatayo
upang harapin ang nakasisilaw na pinto.
Monday, May 2, 2011
Báka
Ni Romulo P. Baquiran, Jr.
Masuwerte kami:
kapiling ang parang
na binubugahan ng langit
ang mga langgam, at tipaklong.
Walang aalalahaning buwis
na kinokolekta ng gobyerno.
Walang tsismis o intriga
kapag bagot at walang magawa.
Hindi kailangang magalit
pag inungaan ng kapwa baka
sa mismong butas ng tenga.
Hindi dumadanak ang dugo
kapag may pangahas na baka
na pumatong sa asawa ng iba.
Hindi rin kailangang makibaka
kapag naiba ang paniniwala
ng kinabibilangang kawan.
At kapag kami'y naiihi,
hindi na kailangang ilabas ang ari
o tumakbo sa kubeta.
At sakaling kumulo ang tiyan,
hindi na kailangang magpawis,
puwede nang manginain
sa mismong kinahihigaang damuhan.
Mula sa 'Onyx'
May ibang bersiyon sa 'Sansiglong Mahigit ng Makabagong Tula sa Filipinas'
Masuwerte kami:
kapiling ang parang
na binubugahan ng langit
ang mga langgam, at tipaklong.
Walang aalalahaning buwis
na kinokolekta ng gobyerno.
Walang tsismis o intriga
kapag bagot at walang magawa.
Hindi kailangang magalit
pag inungaan ng kapwa baka
sa mismong butas ng tenga.
Hindi dumadanak ang dugo
kapag may pangahas na baka
na pumatong sa asawa ng iba.
Hindi rin kailangang makibaka
kapag naiba ang paniniwala
ng kinabibilangang kawan.
At kapag kami'y naiihi,
hindi na kailangang ilabas ang ari
o tumakbo sa kubeta.
At sakaling kumulo ang tiyan,
hindi na kailangang magpawis,
puwede nang manginain
sa mismong kinahihigaang damuhan.
Mula sa 'Onyx'
May ibang bersiyon sa 'Sansiglong Mahigit ng Makabagong Tula sa Filipinas'
Saturday, April 30, 2011
Careful with the table
By Zbigniew Herbert
At the table you should sit calmly and not daydream. Let us recall what an effort it took for the stormy ocean tides to arrange themselves in quiet rings. A moment of inattention and everything might wash away. It is also forbidden to rub the table legs, as they are very sensitive. Everything at the table must be done coolly and matter-of-factly. You can't sit down here with things not completely thought through. For daydreaming we have been given other objects made of wood: the forest, the bed.
Translated and edited by Alissa Valles, with additional translations by Czeslaw Milosz and Peter Dale Scott
From 'The Collected Poems: 1956-1998'
At the table you should sit calmly and not daydream. Let us recall what an effort it took for the stormy ocean tides to arrange themselves in quiet rings. A moment of inattention and everything might wash away. It is also forbidden to rub the table legs, as they are very sensitive. Everything at the table must be done coolly and matter-of-factly. You can't sit down here with things not completely thought through. For daydreaming we have been given other objects made of wood: the forest, the bed.
Translated and edited by Alissa Valles, with additional translations by Czeslaw Milosz and Peter Dale Scott
From 'The Collected Poems: 1956-1998'
Wednesday, April 27, 2011
Anibersaryo
Ni Miguel Paolo Celestial
Lumubog ang aking tsinelas sa putik at doon ko lamang napansin
ang hanging may dalang ambon. Naglalakad papunta
sa istasyon ng traysikel, sinalubong ako ng lamig ng paparating na bagyo.
Kanina, mula sa aking upuan sa bus, sunod-sunod na natatabig
ng siko, bag, braso. Ngayo’y lumulusot lamang ang biglang sumalakay
na lamig. Bumalik ang lungkot na inuwi ilang buwan nang nakaraan,
tinatahak ang malapad na kalsadang singdilim. Lumalim dahil humiling
ka ng puwang. Sinulsulan ng simoy ang lagas na dahon ng akasya
at naalala ko noong tinalikuran mo ako dahil di ka makatulog,
dahil nasanay ka nang mag-isa sa iyong kama kasama ang librong
isinasara bago patayin ang ilaw, bago itabi ang antipara sa lamesita.
Pagsilong ko sa anino ng punò, iniwan ako ng aking mga bakas,
tulad ng mga sandaling patuloy na lumipas noong gabing una kitang
nakatabi magdamag. Kumaripas ng takbo ang mga sasakyan,
papalayo nang papalayo hanggang makarating sa aking kasalukuyang
kinatatayuan. Di ka pa rin natatagpuan. Di ko pa rin nahahanap
ang iyong palad mula noong huling gabi sa sinehan
nang hinimas mo lamang ang aking tuhod bilang tugon
sa dilim na naiwan sa aking upuan.
Lumubog ang aking tsinelas sa putik at doon ko lamang napansin
ang hanging may dalang ambon. Naglalakad papunta
sa istasyon ng traysikel, sinalubong ako ng lamig ng paparating na bagyo.
Kanina, mula sa aking upuan sa bus, sunod-sunod na natatabig
ng siko, bag, braso. Ngayo’y lumulusot lamang ang biglang sumalakay
na lamig. Bumalik ang lungkot na inuwi ilang buwan nang nakaraan,
tinatahak ang malapad na kalsadang singdilim. Lumalim dahil humiling
ka ng puwang. Sinulsulan ng simoy ang lagas na dahon ng akasya
at naalala ko noong tinalikuran mo ako dahil di ka makatulog,
dahil nasanay ka nang mag-isa sa iyong kama kasama ang librong
isinasara bago patayin ang ilaw, bago itabi ang antipara sa lamesita.
Pagsilong ko sa anino ng punò, iniwan ako ng aking mga bakas,
tulad ng mga sandaling patuloy na lumipas noong gabing una kitang
nakatabi magdamag. Kumaripas ng takbo ang mga sasakyan,
papalayo nang papalayo hanggang makarating sa aking kasalukuyang
kinatatayuan. Di ka pa rin natatagpuan. Di ko pa rin nahahanap
ang iyong palad mula noong huling gabi sa sinehan
nang hinimas mo lamang ang aking tuhod bilang tugon
sa dilim na naiwan sa aking upuan.
Subscribe to:
Posts (Atom)