Summer Nocturne

By Stephen Dunn

Let us love this distance, since those
who do not love each other are
not separated.
- Simone Weil


Night without you, and the dog barking at the silence,
no doubt at what's in the silence,
a deer perhaps pruning the rhododendron
or that raccoon with its brilliant fingers
testing the garbage can lid by the shed.

Night I've chosen a book to help me think
about the long that's in longing, "the space across
which desire reaches." Night that finally needs music
to quiet the dog and whatever enormous animal
night itself is, appetite without limit.

Since I seem to want to be hurt a little,
it's Stan Getz and "It Never Entered My Mind,"
and to back him up Johnnie Walker Black
coming down now from the cabinet to sing
of its twelve lonely years in the dark.

Night of small revelations, night of odd comfort.
Starting to love this distance.
Starting to feel how present you are in it.

What Goes On

By Stephen Dunn

After the affair and the moving out,
after the destructive revivifying passion,
we watched her life quiet

into a new one, her lover more and more
on its periphery. She spent many nights
alone, happy for the narcosis

of the television. When she got cancer
she kept it to herself until she couldn’t
keep it from anyone. The chemo debilitated
and saved her, and one day

her husband asked her to come back—
his wife, who after all had only fallen
in love as anyone might
who hadn’t been in love in a while—

and he held her, so different now,
so thin, her hair just partially
grown back. He held her like a new woman

and what she felt
felt almost as good as love had,
and each of them called it love
because precision didn’t matter anymore.

And we who’d been part of it,
often rejoicing with one
and consoling the other,

we who had seen her truly alive
and then merely alive,
what could we do but revise
our phone book, our hearts,

offer a little toast to what goes on.

Vinta

Ni Enrique S. Villasis 

Ganito ko  laging inaalala ang kanilang layag – mariringal

na maharlika sa dapithapon ng panunungkulan. Kung paano

Humahangos sa liwanag ang mga sarikulay sa bawat paglapit

ng dilim; kung paano nanatili silang nakakapit sa pangako

ng inmortalidad. Paghahabilin ang mga huling halik sa hangin.

May pahabol-tingin ang mga alon sa mga naghihingalong kulay,

tila pagtatakda sa mga dapat alalahanin. Ganito nagtatapos

ang mundo, naisip ko. May lihim na ipinagtatapat sa liham.

May hinihigpitang lubid sa leeg. May mga layag na inililibing

sa baul. May mga pangungulilang kakainin lamang ng panahon.

Tulad ng mga naiwang baroto, sa kanilang lawas sumasayaw
ang mga tangkay-tangkay na nagsiugat na halimuyak.

Tsubibo

Ni Miguel Paolo Celestial


Umangkas tayo sa tsubibong hugis pugita
matapos ng apat o lima pang sakay na lumusong
sa kuweba, gumulong parang bisikleta, at bumulusok
mula sa tuktok ng burol. Umikot at uminog
ang tsubibo tulad ng turumpong patuloy
na pumipihit. Nakapakò ang ating titig sa isa't isa.
Habang lumulubog at pumapaibabaw ang sasakyan,
kumikinang at pumupusyaw ang mga araw
sa iyong mga mata, sintingkad ng etiketa.

Pagbaba, umiikot pa rin ang perya, ang mga tao,
pati ang nahanap nating upuan. Sabay tayong
napaduwal, nalasahan ang pinagsaluhang
hapunan. Ngunit pagtayo at pagpunas ng panyo,
ayaw matanggal ang asim sa aking lalamunan.
Sumabit ang galamay ng asido. Patuloy na sinusunog
ng bituin ang dilim. Hindi ko alam kung iyon
ang huling gabing nagningning ang iyong pagtingin.

Lament for the Makers

By Frank Bidart


Not bird not badger not beaver not bee

Many creatures must
make, but only one must seek

within itself what to make

My father's ring was a B with a dart
through it, in diamonds against polished black stone.

I have it. What parents leave you
is their lives.

Until my mother died she struggled to make
a house that she did not loathe; paintings; poems; me.

Many creatures must

make, but only one must seek
within itself what to make

Not bird not badger not beaver not bee

                   •

Teach me, masters who by making were
remade, your art.


(From 'Star Dust')

Ang Paglilitis kay Renato Corona

Ni Miguel Paolo Celestial

Nangyari na nga ang inaasahan at hinamon ng butiki
ang palaka, ang ahas, ang bayawak, at ang buwayang
ibulgar ang kanilang kaliskis, ang kulugo at lagkit,
ang biyak na dila, ang kamandag sa balat at pangil.

Nangyari ang inaasahan at ibinalik ng butiki ang paratang
sa mga tagapaglitis na nakabihis lahat sa bátang kulay
alak. Hinamon ng punòng mahistrado ng kataas-taasang
hukuman ang kagalang-galang na mga mambabatas

na hubarin ang salamin at ipakita ang matang nanlilisik:
pabulaanan ang mga hinala sa laki at laman ng pugad,
sa mga dinaklot na itlog at dinukot na manok. Pasinungalingan
sa taumbayan ang alingasngas na gumagapang at lumulundag.

Nangyari na nga ang inaasahan at ipinanturo ng butiki
ang kanyang dila dahil nang tinagâ ang kanyang buntot,
wala nang pumalit. Di maalis sa kisame ang kamay
at paang malapit nang mawalan ng kapit. Pilit minaliit

ang paglamutak sa gagamba at lamok. Ngunit walang
luhang maipiga, walang tumulo sa makapal na katad.
Napukaw ang bulwagan ng sagitsit at kokak, napanganga
ang mga bungangang punô ng matatalas na ngipin.

Nangyari na nga ang inaasahan sa mga pinagbintangang
mambabatas: natuyo ang laway ng ahas, tumahimik
ang buwaya, at nagpigil ng hininga ang palaka.
Nangyari ang inaasahan at pumalakpak ang madla.

Ondoy

Ni Miguel Paolo Celestial


Umiikot ang bentilador sa restawran sa ibaba.
Dumaraan ang mga tao, pinapanood ng mga naghahapunan.
Lumipas na ang tag-ulan. Napagmamasdan ko na ngayon
ang paglampas ng oras: ang pila sa pelikula, ang mga sandali
bago ng palabas. Ngunit bumabalik pa rin ang eksena
ng humahampas na bagyo, ang ating mga pisnging
naaampiyasan. Ang pagmasid nang hubad mula sa balkonahe,
mula sa kama, mula sa kotseng muntik nang tumirik sa bahâ.

Nagbubulatlat ako ng diyaryo tuwing umaahon ang umaga.
Hinihintay pumatak lahat ng kape sa salaan, mag-isang
humaharap sa hapag. Walang ulap ang liwanag
ngunit di ko na maalala ang mga linya ng iyong mukha,
di na mabása tulad ng mga librong tinigmak ng putik –
tinatago-tago at ayaw ibilad. Ayaw itapon kahit di na maisasalba.
Lusaw ang mga pahina, nagkadikit-dikit ang mga pangungusap.
Di ko inasahang mahalin ka. Nahugasan na ang lagkit
sa aking kuwarto mula sa umapaw na tubig galing banyo,
ngunit di pa rin natutuyo ang ating damit, ang mga halik.
Ang luhang di ko mapunasan dahil nanatili sa dibdib.

Bitin

Ni Miguel Paolo Celestial


Iniwan mo ako sa laot na walang sagwan.
Walang hangin at walang alon. Tumigil
ang manunugtog bago bumalik sa koro.
Paano ko malalaman anong susunod?

Malikmata

Ni Miguel Paolo Celestial



Galing itong umaga sa panaginip na may marahang init at simoy na bumubulong ng mga pangalang matagal nang nalimot. Naitiklop sa mga dahong ngayong bumabalik, kasama ng usok ng ihawan, kumaluskos kasabay ng tsismis ng pulutong sa sidewalk. Banayad ang liwanag na bumibilad sa mga paslit at nagpapakinang sa sabon-panlabang isa-isang nabubuo at pumuputok ang bula. Saglit na bahaghari ng alaala.


* * * * * * * * * * * *


Hinubad niya ang lahat ng kanyang damit — ng matandang lalaking nakasalubong ko sa locker room ng gym — nagbuntong-hininga sa harap ng timbangan, may uban sa likod bukod sa bumbunan. Napabulong ng mura o maaaring taimtim na dasal para sa kanyang sarili o sa mga anak at apong sa sandaling iyon gusto niya munang kalimutan makabalik lamang sa kanyang lumipas na pagkabinata.


* * * * * * * * * * * *


May malaking anino ng pakpak na biglang dumaan sa tuyong damuhan, sampung tao ang lapad. Umaalon-alon ang itim na hugis, parang sumisisid sa sahig ng dagat. Pagtingala, wala na akong makita sa langit kundi ulap. Di ko maalala ang iniisip kanina, dinagit ng dambuhala.


* * * * * * * * * * * *


Umaalingasaw ang imburnal sa init ng Divisoria. Kumalat ang burak at putik sa kalsada, isinuka kagabi ng kanal na pinunô ng ulan. Lumutang ang itim na lumot sa agos, bumula sa bawat patak. Nagsasanib ngayon ang amoy sa ibinilad na isdang kahapon lamang ay walang muwang na lumalangoy.


* * * * * * * * * * * *


Kumakaway-kaway ang plastik na pusa mula sa harap ng taxi, kulay ginto ang katawan at pulá ang labì. Tila ipinapaalalang mayroon akong nakaligtaan, nakalimutang gawin, naiwan sa bahay. Matindi ang sikat ng araw. Sa ganitong oras, tamang-tama lang ang init sa balát. Ngunit parang gusto kong magtago sa anino, umuwi sa lilim ng aking kuwarto. Pagtingin ulit sa labas, lumakas ang aking kutob ng kulimlim.


* * * * * * * * * * * *


Tuwing papatayin ko ang kompyuter o telebisyon, susundan ako ng tingin ng blangkong iskrin. Mukhang batis sa dilim. Para akong yumuyuko sa balon. Sa aking isip, kumikilapsaw ang tubig. May nagpapanginig. Tila bangin ang itim na salamin. Nagbabalik ng tinig at titig.

Kitakits sa McDo

Ni Miguel Paolo Celestial


Kung ikaw ay nalulumbay o punô ng stress,
pisilin mo ang lahat ng ketsap sa maliliit
na pakete at isawsaw isa-isa o tigalawa
ang paboritong Twister Fries. Malilimutan mo
ang problema sa sarap. Lalo kung sasabayan
ng malamig na baso ng Coke, yung punô
ng kumakalatok na yelo. Go Large nang di mabitin
sa manamis-namis na pananggal-umay
na bagay na bagay sa pinirito at mamantikang happiness.
Kapag saksákan naman nang init, patunawin lamang
ang sorbetes sa McFloat at lasapin sa bawat
sipsip ang malapot na pampalamig. Itodo
ang ngilo sa McFlurry na may pira-pirasong Oreo.
Huwag ka nang mainis sa iyong boss.
Umorder na lang ng Big Mac sa 8-McDo.
Mapapawi ang iyong galit sa 100% pure beef.
Sigurado ka pang mabubusog. Kung may nakipag-
breyk at nagdurugo ang iyong puso, naluluha
ka pa rin tuwing siya ay maisip, gawing Double
ang iyong Cheeseburger. Para siya ang magselos.
Huwag ka nang malungkot kung laging ubós
ang iyong pera. Abot-kaya ang beinte-singkong
McSavers at singkuwentang McSavers Meals.
Kung magipit ka man, mabilis lang pag-ipunan.
Samantala, pumunta ka muna sa pinaka malapit
na panaderya at isipin mo na lang Hamdesal yan!

Sa Ayala Triangle Gardens

Ni Miguel Paolo Celestial



Kanina pa naghihintay ang helikopter
sa rooftop ng Allied Bank sa Ayala Ave.,
walang patay ang makina at eliseng sumasabay
sa ingay ng lonmower ng hardinero dito
sa Ayala Triangle Gardens. Kasama sa koro ang harurot
ng trapik, ang pagkalabog ng mga mason sa isa
sa maraming itinatayong gusaling aangkin
sa sariling kuwadrado ng langit.

Nagdadaldalan ang mga naglalakad lampas
sa kapihan, ang bawat lagatok ng takong ay tandang
padamdam. Kumakaluskos ang dyaryo ng nagsisigarilyong
de-barong. Sumusunod sa kumpas kahit ang hangin
sa hardin. Maaliwalas sa lilim ng punò sa damuhan.

Pagdating ng hapon, lalabas ang mga yaya karga-karga
o tulak-tulak ang mga anak ng expat. Magsisimula nang
magjaging ang mga empleyadong maagang lumabas.
May maglalatag ng mantel sa tabi ng akasya,
magmemeryenda. Matapos ang siyesta, may darating
na munting bisikleta. Malimit may ipinapasyal na ásong
laging may tagapulot ng dumi. Ikot nang ikot
ang mga nag-eehersisyo, makukulay ang suot na sintingkad
ng mga eskulturang nakapalibot sa mga bangkô.

Laging hanggang tatlo ang rumorondang sekyu sa perimetro.
Minsan may isang aleng mahaba ang uban, walang pusód,
at naka tsinelas na tahimik na umupo sa isang sulok.
Hinahalukay ang kanyang gamit sa loob ng ilang bag
at plastik. Nagwalâ nang nilapitan ng unipormadong
mamàng humawak sa kanyang braso. Napatingin
ang mga dumaraang nakiusyoso. Lalong nagalit
ang matanda nang may ibinulong ang sekyu. Nagdadabog
na tumayo at ipinagmumumura pati ang mga usiserong
isa-isa namang nagpatuloy sa paglakad at pagtakbo.
Umiiling-iling, muling gumaan ang pakiramdam pagkalayo.

Bihirang hindi bagong tabas ang halaman sa kalagitnaan
ng parke, iba’t iba ang korte. Tuwing mangangalirang
ang damo, kagad papalitan ng pari-parisukat na punla.
Sa gilid ng lote, naglalagas ng apoy ang kabalyero.
Mataas ang rehas na ikinakandado pagsara
ng mga opisina at restawran. May bahagharing kumikinang
sa tubig ng fountain sa harap ng Ayala Tower One.

Eksena

Ni Miguel Paolo Celestial



Magtatagpo tayo sa kanto ng madilim na kalsadang pinaka malapit sa inyong apartment, banda sa unang kanan mula sa magkatapat na Shell at Petron, di gaanong nalalayo mula sa simbahan at 7-Eleven. Sa huling kinse minutos bago mag-ala-una. Gusto sana kitang sabihang kaunti lang ang aking oras, marami pa akong kailangang tapusin, ngunit biglang magpapalit ang ilaw ng trapik at ngingitian kita sa iyong paglapit.

Pag-akyat ng hagdan, titingnan ako patagilid ng sekyu. Pipindutin ko ang elevator tulad ng pagpindot ng microwave na nagpapainit sa anumang lumamig. Dadaan tayo sa pasilyo ng magkakamukhang pinto. Minsan, di ko maaalala ang iyong pangalan, ang kalsada lamang at kung paano makarating sa iyong tirahan. Namumugto lagi ang bumbilyang kailangan nang palitan. Sa loob ng silid, nakahilera ang mga sapatos. Iba-iba ang sukat. May tatlong kutson sa sahig at may dalawang double-deck: pansamantalang tulugang sasapat sa pakikipagtalik na mahuhugasan ng shampoo sa sachet at sabong buy-one-take-three. Kapag natapos na ang lahat aabután mo ako ng isang baso ng tubig at tatanungin, tulad ng dati, Nag-enjoy ka rin ba? at ang isasagot ko uli ay Matagal na ba kayong dito nakatira?