Ni Bienvenido Lumbera
Amoy hinog na bayabas
ang hanging nakaluskos
sa siit at sukal ng patuto.
Kumidlat-kumulog kagabi,
at parang nanaog sa hagdang bato
ang tikatik ng ulang umaanas
pagbaba sa balisbisan.
Sa madilim na parang at kakahuyan
isa-isang nagsipagbukás ng payong
ang mga kabute—mamunso at mamarang.
Ginaygay ko ang bawat patuto,
baka may kubling punso
na hindi naraanan
ng nangaunang masisikhay.
Tatlong mayang-pakíng
ang tumitiling namagaspas
nang mabundol ko ang santa elenang
kanilang pinagsisitsitan.
Nang lumagitik ang natapakan kong siit,
parang pinitpit ang libong kuliglig
sa kanilang pagpaswit, naipit ang tinig.
Inug-og ko ang isang punòng kape—
umulan ng abaloryong tubig,
ilang salagubang,
puting bulaklak.
Paano’y tinanghali ako ng gísing—
isang-isa lamang ang kabuteng inabot.
Kabuteng-ahas pa yata.
Sayang ang sarap pa naman
ng mamarang pag lasang luya’t
paminta ang umaasbok na sabaw,
matamis-tamis, parang datiles.
Maski na mamunso lamang,
nakapaglalaway rin ang sabaw,
lalo na’t sinukaan
ng santol na bagong naninilaw.
Ay! ano kung kabuteng-ahas nga
itong tinuhog sa tingting—
sambalilo ko’y punô naman
ng nangingitim na bignay,
alingarong mapula’t makinang,
bayabas na kalimbahin.
Kulimlim man ang langit na nakayungyong
sa bagnos na pabahay, ay ano pa—
may ilawan akong bitbit,
santungkos na bulaklak ng
kataka-taka.
No comments:
Post a Comment